Całował ich las, tuliły okopy

Tego typu patriotyzm i niewiele więcej.

Melodia mile widziana.

Można by przysiąc, że było tak zawsze

Można by przysiąc, że było tak zawsze.
Kto by pomyślał, że to tak krótko?
Wiatry świergolą po uszach, po sercach
po polsku! –
tak, jak umieją najbardziej słodko.
Niebieski spokój, którym niebo stoi
nas krzepi, nas zdrowi, nie niepokoi.
Kto by pomyślał, że to tak krótko…?

Ref.:

Można by przysiąc – nic się nie zmieniło.
Życia zwyczajnie nam dano za mało
pod niebem, gdzie nam było przemiło.
Można by przysiąc – nic się nie zmieniało.
Można by przysiąc – nic się nie zmieniało.
Wspólną młodości naznaczeni siłą
narodu my jedno tworzyli ciało.
Można by przysiąc – nic się nie zmieniło.

Kto by pomyślał, że będzie tak zawsze?
Że zestarzeją nam się tylko kości,
a wiecznie świeże imiona pofruną
nad pola! –
w niebo nadwiślne w imię polskości!
Lecz ni nas nie zbudzą, ni was nad ranem
przez lata i wiatry opowiadane
brakiem pamięci snute opowieści.
Kto by pomyślał, że będzie tak zawsze…?

Ref.:

Można by przysiąc – nic się nie zmieniło.
Życia zwyczajnie nam dano za mało
pod niebem, gdzie nam było przemiło.
Można by przysiąc – nic się nie zmieniało.
Można by przysiąc – nic się nie zmieniało.
Wspólną młodości naznaczeni siłą
narodu my jedno tworzyli ciało.
Można by przysiąc – nic się nie zmieniło.


Kto by pomyślał, że to już jutro?
Pod skrzydła nas przyjmie gwiezdna gromada;
Kto by pomyślał, że to dzień lada?
Kto by pomyślał, że to już jutro…?


01.
‘15