Jadąc ostatnio autostopem, pomyślałam,
że życie jest jak jazda autostopem. Wiem – głębokie… Myśl, którą chciałam
przekazać w tym poście zawiera się w teorii efektu motyla. Owej bowiem
uniwersalność i siłę poczułam, gdy wysiadłam z samochodu podwożącego mnie
mężczyzny (drugiego już tamtego dnia). Stanęłam przy rozpadającym się
przystanku wchłanianym przez morze zieleni kwitnących traw. Samochód już dawno
zdążył zniknąć za zakrętem, a ja na przemian powtarzałam „Boże, jak tu
pięknie!” i „Kurwa, gdzie ja jestem?!” Ale dobrze wiedziałam gdzie – dokładnie
tam, gdzie miałam być – pośród pól na drodze krajowej nr 79 pięćdziesiąt
kilometrów od Krakowa, w najbardziej spontanicznej z dotychczasowych wypraw.
Rzadko
kiedy pojmujemy, jak wiele drobiazgów może znacząco coś zmienić. Nie
korzystając z pierwszej propozycji (5 kilometrów lepsze niż nic, a i ta była w
sumie trzecią), nie dane by mi było wszystko to, co jeszcze miało miejsce
tamtego wtorku. Bo byłoby inaczej, gdybym pojechała dwie minuty wcześniej,
godzinę później, gdybym nie pojechała wcale. W tym jednym jedynym przypadku
gdybanie jest w porządku – „gdybym był zrobił to inaczej”, a nie „gdybym był w
ogóle to zrobił”. To człowiek z plecakiem decyduje, do którego samochodu
wsiąść; czy brać, co oferuje życie i jedną trasę pokonać z czterema
przesiadkami, czy wciąż stać w jednym miejscu i kręcić nosem, że nikt nie
jedzie dokładnie tam, gdzie sobie akurat życzy.
Wiele
opcji.
Droga
wolna.
Ja
już nie waham się, czy coś zrobić; rozważam tylko jak i kiedy. I póki co
dojeżdżam.
O
dziwo
Dziarsko pan Wisłę mostem przemierza –
starszy pan z głową od dawna już siwą –
a mijający go nie dowierza:
on się do życia śmieje o dziwo.
starszy pan z głową od dawna już siwą –
a mijający go nie dowierza:
on się do życia śmieje o dziwo.
02.
‘15
‘15
P.S. Wielkie umysły myślą podobnie!
Pomysł na ten wpis chodził za mną od dwóch tygodni i w międzyczasie natrafiłam
na post znajomego o podobnym przesłaniu.
Szczerze polecam szukajacinspiracji.pl, bo a nóż właśnie tam ją znajdziecie.
