Szerokości

Homo viator. Coś komuś świta, Drodzy Odwiedzający? To dobrze. Ale ów człowiek w owej drodze nie musi być sam. Co więcej, nie musi być w niej osamotniony. Czasami szybciej się idzie w pojedynkę, ale czasami smutno się idzie w pojedynkę. Fakt, nie trzeba poświęcać czasu na potrzeby innych, gdy współtowarzyszowi podróży przemokną buty, albo będzie musiał odpocząć trochę dłużej, kryjąc się w cieniu przed zbyt piekącym słońcem.

Ale jeśli to mnie zdąży się stracić orientację? Lub zapomnieć czegoś z domu? Na tym etapie wędrówki rodzice już nie pomagają. Trzeba zatem docenić wędrowca, który skłonny jest użyczyć swojej mapy, podzielić się kanapką, łykiem wody.

Albo cierpliwie brnąć przed siebie, robiąc swoje, i czekać, aż na horyzoncie pojawi się ktoś, kto idzie podobnym tempem. Zawsze się pojawia. Jeśli nie na horyzoncie, to tuż za zakrętem.

Zatem wszystkim, którzy już mają kogoś, z kim podróżują w tym samym (a jeśli nie tym samym, to przynajmniej zbliżonym) kierunku, życzę, by dotarli, gdzie zmierzają.

Idą dwie dusze

Idą dwie dusze pod parasolem,

nad nimi noc zimna się rozpościera;

i uśmiechają się w deszczu padole

do intymnego ich „My. Tu i teraz.”

02.
‘15

Lepsze jutro

Ku tak samo dobremu jutru

w senny przedwieczór kwietniowy

idą ramię w ramię, spacerem,

do siebie – innymi słowy.

04.
‘15

Zielono mi

Różowo; błękitnie.

Już bzy pomalowane

Praca nad samym sobą to praca, która nie kończy się nigdy. Wiecie to, Drodzy Odwiedzający. Ja tylko przypominam. Pracować można nad dosłownie każdym aspektem życia, a aspekty te mnożyć w nieskończoność. I dobrze. Bo bez ograniczeń.

Pracować należy wielowymiarowo. Ja ostatnio skupiam się na teraźniejszości, co nigdy wcześniej, absolutnie nigdy mi się nie zdarzało. I pięknie mi się tak żyje, wreszcie jest lekko, typowo wiosennie. Ale kiedyś było kiedyś. Ale takie kiedyś też można naprawić; można pracować nad przeszłością. Nie wierzycie? Też nie wierzyłam.

Przed dwoma laty napisałam wiersz, który ostateczną formę po kilku przeróbkach  przybrał osiemnaście miesięcy później. Był w nim błąd. A błędy trzeba naprawiać, w najlepszym stopniu eliminować.

Zatem standardowy dwunastozgłoskowiec przekształcił się w „Bezradość”, której już nie zmienię. Wiosnę sprzed dwóch lat zostawiłam wiośnie sprzed dwóch lat. I nie mogę doczekać się majowego rozkwitu tegorocznej. A póki co jest pięknie. Aż oczom nie wierzę.

Bezradość

Już bzy pomalował Mistrz Impresjonista,

niebo ciepłem słońca już się przyozdabia.

Ja do ciebie co dzień miłość mą ślę w listach,

ty nie odpowiadasz.

W wyścigu tygodnie giną z miesiącami,

dzwony obwieszczają godzinę wieczoru.

Listy ciążą sercu, choć gdy jestem z wami

twierdzę, że nie kocham, lecz tylko z pozoru.

Piszę wciąż na liściach i na śnieżnych płatach.

Dzień w dzień, że cię kocha, możesz się nasłuchać,

zatem w tobie pewnie radość ciągle wzlata;

we mnie cicha skrucha.

05.
‘13

10.
‘14