Brak pomysłu na wiersz

Dużo wiatru ostatnio. Zieleń na drzewach cały czas coś gada. Słuchałam jej przez moment, oderwawszy wzrok od książki, a gdy wróciłam do czytania, miałam już poniższy wiersz.

O dno

Jeszcze niejedno najbardziej strome

czekać go będzie cierniowe wzgórze

podczas przeprawy na drugą stronę

w tej i w ostatniej podróży.

I nie pierwsza to ciszy godzina,

gdy milknie nawet zieleń na drzewach,

a świat na zawsze znów zapomina,

co kiedykolwiek wyśpiewał.

Jak ptak się zerwie z prądy wietrznymi

ponad pagóry i taflę wodną

słowami oto prowadzon tymi,

co wepchnęły go w nicość swobodną.

Wzbiwszy się w niebo, Niebu uchyli

i sercem uderzy o dno.

08.
‘15