Pełnia możliwości

Wykorzystujmy wszystkie nadarzające się okazje. To mój apel do Was, Drodzy Odwiedzający, ale także i do mnie samej. Czasami wierzy się w coś mocniej, gdy się to czyta, a nie mówi; pisze, a nie myśli.

Choć wiem, że to bardzo trudne. Zazwyczaj jesteśmy niedostatecznie uważni, albo zwyczajnie się nam nie chce przedsięwziąć, doświadczyć, zdecydować się na coś nowego. Może to też kwestia strachu. Ja osobiście miewam za mało cierpliwości. Więc muszę coś z tym zrobić.

Bardzo często rozważając propozycję czy zastanawiając się nad jakimś pomysłem, machamy ręką z rezygnacją i ze słowami: „Nie, to nie dla mnie.” Ja już więcej tak nie zrobię. Obiecałam.

Ale czym w zasadzie są te możliwości? Czas, los, zbieg okoliczności (jak kto woli) bombardują nas nimi codziennie. Spędzenie samemu ze sobą w ciszy jeszcze kwadransa. Skręcenie przed powrotem do domu w jeszcze jedną urokliwą uliczkę. Skorzystanie ze sposobności, by porozmawiać ze starym znajomym/ z nowym znajomym/ z kimś, kto znajomym dopiero będzie. Uśmiechnąć się do pani w sklepie. Przeczytać jeden wiersz bądź rozdział więcej (albo w ogóle sięgnąć po dzieło nieznanego autora). Posłuchać innej muzyki. (Napisać coś wreszcie na blogu). Obejrzeć zachód słońca. Małe rzeczy. Ale to one nas budują. Nie mamy czasu na własność. Można nawet stwierdzić, że nie należy do nas nic, prócz czasu ofiarowanego innym. I nic nam go już nie odbierze. Tak samo jak niezliczonej ilości nadarzających się okazji.

I presja

Błysnął w srebrno-szarej bieli

grafitowy tułów posłańca

piękna, cośmy nie widzieli,

chociaż od krańca do krańca

ziemi wszystkie cuda znane.

Nie zostawił nic po sobie

prócz wspomnienia, które człowiek

pochwyciwszy w ręce obie,

spod duszy wypuści powiek

i sam przyzna: „Zapomniałem.”

Więc oczekiwania rosną,

wieki się upominają,

by spisać wciąż nocną rosą

jak godziny upływają.

Pozostaje wiatru tchnienie

i myśl tajna, chęć gorąca,

i miłostka, oka mgnienie,

i… i presja. I wschód słońca.

06.
‘14