Na przystanku Poczta Główna

Coraz łatwiej wsiąkam w Kraków, coraz częściej pozwalam mu na mnie wpływać. I cieszy mnie to, intryguje. Dobrze tam być. Tym bardziej, że mam tam przy sobie ludzi, których kocham. Źle by ze mną bez nich było, z pewnością jeszcze gorzej niż dotychczas. I właśnie za to, że są, głośne i długo wypowiadane: „Dziękuję Wam.” Że niby to dziwne? Czemu? Przecież zasługują.

Coraz łatwiej wsiąkam w Kraków. A przez to, że ostatnio lwią część tła mojej codzienności stanowi właśnie to miasto, z łatwością wkrada się ono też do mojej głowy – z głowy przez myśli do słów. W końcu o czymś trzeba myśleć, gdy czeka się na tramwaj.

Tekst pisany na przystanku Poczta Główna

To nie jest tak, że każdy dzień

to chwile nie do zapomnienia,

gdyż ma codzienność i mój sen

to nieprzerwalne Ciebie chcenia.

To też nie tak, Ty sama wiesz,

że nic nie daje się powtórzyć.

Człowiek – niedokończony wiersz –

pragnienia ma – krzew dzikiej róży.

Bo to jest tak, że każdy rym,

choć tego nic nie zapowiada,

ku Tobie jednej się układa

i cała miłość moja w tym.

A każde me szarpnięcie strun,

które i tak ku Tobie wzleci,

uczucie czyste ma rozniecić

i wraz z nim Ciebie przywiać tu.

Bo to jest tak, że każdy rym,

choć tego nic nie zapowiada,

uczucie czyste ma rozniecić

i wraz z nim Ciebie przywiać tu.

A każde me szarpnięcie strun,

które i tak ku Tobie wzleci,

ku Tobie jednej się układa

i cała miłość moja w tym.

Ty nie myśl że, jak nigdy, noc

oblała mnie czernią smolistą

i nią nasiąkać będę, bo

żem słowa sprzeciwu nie pisnął.

To raczej tak, że noce te

spędzone w samotni tułacza

wypełniają słowo i dźwięk,

a z nimi tęsknia mnie przytłacza.

Bo to jest tak, że każdy rym,

choć tego nic nie zapowiada,

ku Tobie jednej się układa

i cała miłość moja w tym.

A każde me szarpnięcie strun,

które i tak ku Tobie wzleci,

uczucie czyste ma rozniecić

i wraz z nim Ciebie przywiać tu.

Bo to jest tak, że każdy rym,

choć tego nic nie zapowiada,

uczucie czyste ma rozniecić

i wraz z nim Ciebie przywiać tu.

A każde me szarpnięcie strun,

które i tak ku Tobie wzleci,

ku Tobie jednej się układa

i cała miłość moja w tym.

02.

'15

PS Powyższy tekst rzeczywiście powstawał, gdy wieczorami czekałam na tramwaj, o tyle jednak uważam ten fakt za istotny, że układałam go, wracając z dwóch spotkań – w październiku z autorskiego z Jackiem Cyganem promującym książkę-zbiór ważniejszych tekstów piosenek „Życie jest piosenką”, na której wydanie czekałam aż od czerwca; i w lutym z Grzegorzem Turnauem. Zależało mi na tych spotkaniach i wiedziałam, że się nie zawiodę. Słuchałam zatem o artystycznych początkach pana Turnaua w Krakowie, w Piwnicy pod Baranami, słuchałam o tym (a później również o tym czytałam) jak i w jakich okolicznościach powstawały kolejne teksty pana Cygana. Sam proces twórczy zawsze niezmiernie mnie interesował, toteż między innymi właśnie dlatego przytoczyłam dziś ten akurat wiersz. Pisałam go w dość nietypowy sposób, choć dla mnie już coraz bardziej naturalny, notując słowa w telefonie…

(PPS Skoro już wspomniałam o spotkaniu autorskim Jacka Cygana, pochwalę się autografem wyżej wymienionego. A jest czym – to TEN facet napisał, że czas nas uczy pogody! Wciąż nie mogę wyjść z podziwu. A co mi tam, nigdy nie wyjdę...)

(PPPS Kiedyś zacznę upiększać tę stronę bardziej ambitnymi fotografiami, obiecuję.)