Zombie, czyli największa zagadka Chrześcijaństwa

Nie rozgadywałam się tu ostatnio, co przeczy rozmowom z rzeczywistości, ale chyba czas na zmiany. Czas najwyższy, bo w ciągu ostatnich trzech dni minęło piętnaście lat. Przepięknych i przeokrutnych, ale straszne znaczy fajne. Bo wszyscy jesteśmy zombie. Upadamy, chorujemy i umieramy. A potem wstajemy, przechodzi nam i zmartwychwstaniemy. Nie przewidziano dla nas jednego zmartwychwstania tak, jak jednego nie przewidziano dla Jezusa. Można zmartwychwstawać codziennie, a przynajmniej po każdej traumie. Otrzepywać się, zostawiając w grobie przeszłości rozpacz, pytania, niedostępne piękno. Słońce też jutro wstanie.

A w kwestii odwiecznej zagadki: po co umierał, skoro był Bogiem? skoro był Bogiem, mógł nie umierać…, umarł, bo i my, aby żyć prawdziwie, musimy wielokrotnie umierać. A pożegnawszy się ze światem, jaki znaliśmy, odsunąć płytę grobowca i, jak Jezus, wstać mądrzejszym; poturbowanym, podziurawionym i bez ani już jednej łzy w zanadrzu, ale mądrzejszym i silniejszym duchem.

Kto kojarzy motywy z tekstów jednego zespołu ten zuch, jednak proszę się na mnie nie oburzać za tak jawne z nich czerpanie. Zaczerpnęłam, bo mogę. Nie mogę każdego i nie mogę wszystkiego, ale to akurat tak.

 

Miasto mostów

                                                           pierwszy dla M.

W tym mieście mostów żółtych i niebieskich
nowa została objęta warta.
Niewyczerpalna czeka tam karta -
miłość nieodparta.

Tam poznaliśmy znów się po oczach,
tam, bo tam liczby wsze są nieznaczne;
piękniejszym się jest, kiedy się płacze,
jest wszystko inaczej.

To miasto mostów żółtych i niebieskich
zgarnia każdego, kto się niechcianym
czuje bez zmiany, tak aby wiedział,
że jest przez kogoś kochany.

05.
‘17